Η πορνεία στην Μεσαιωνική Ρόδο

Δεν ήταν λίγες οι περιπτώσεις νόθων παιδιών των Ιπποτών, που διεκδικούσαν αγαθά από το Τάγμα, ως ανήκοντα στον πατέρα τους, ή Ιπποτών που συζούσαν με παλλακίδες και ακόμα Ιερέων, όπως ο εφημέριος της Παναγιάς του Βούργου, Guilielmo de Prosida, που διαπομπεύτηκε.

Τα πιο δραστικά μέτρα, για τον περιορισμό του υποκόσμου και της ανηθικότητας, επιβάλλονται το 1478 με διάταγμα, από το Μεγάλο Μάγιστρο Pierre d’ Aubusson, όπου περιορίζει τις πόρνες (Ρόδιες, Εβραίες, Μουσουλμάνες σκλάβες και Ευρωπαίες) σε συγκεκριμένη συνοικία της πόλης, που πολύ πιθανόν να ήταν η Οβριακή, καθώς οι Εβραϊκή κοινότητα αποτελούσε την πλέον διωκόμενη και περιχαρακωμένη στην Μεσαιωνική Ρόδο, τόσο από τους Καθολικούς όσο και από τους Ορθόδοξους, ενώ ο αντισημιτισμός είχε κάνει έντονη την εμφάνιση του στη Μεσαιωνική Ευρώπη. Σε περίπτωση που κάποιο από τα σπίτια ήταν ιδιοκτησία κουρτεζάνας, εκείνος που θα ήθελε να τη διώξει ήταν υποχρεωμένος να το αγοράσει.

Αργότερα, η υποτροπή της έξαρσης του φαινομένου μετά την 1η Πολιορκία του 1480, λόγω της οικονομικής ανάπτυξης που επήλθε από την ειρήνη με τους Τούρκους, αναγκάζουν τον ίδιο Μ. Μάγιστρο να επέμβει για να επαναφέρει στην τάξη κι αυτούς τους μοναχούς Ιππότες. Επιβάλλει βαριές ποινές στους μοιχούς, τις μοιχαλίδες, τους προαγωγούς, τους παιδεραστές και τους τζογαδόρους. Ειδικά για τους παιδεραστές και τις χριστιανές που θα έρχονταν σε επαφή με τους Τούρκους εμπόρους, που κατέφθαναν στο νησί, ή τους Εβραίους και γενικά για όλους του χριστιανούς που θα είχαν επαφή με αλλόθρησκους, η ποινή ήταν ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΗΝ ΠΥΡΑ.

Άλλοι τρόποι τιμωρίας για τους πόρνους και τις πόρνες (ή αλλιώς κούρβες, βρώμες, μαλαφρανζιασμένες, αναμαλλιάρες, ξετσίπωτες, σουρτούκες, χαλασμένες, γεβγεντισμένες, βορτούδες - αυτές που γυρνούν στους δρόμους - και πολλά άλλα) ήταν οι γνωστές διαπομπεύσεις και οι διαπομπευόμενες ονομάζονταν μουζιάρες.